Nie było nigdzie, więc musieliśmy zrobić żeby było. Znów zaczęły się telefony, załatwianie, rozmowy... Pogubiłem się w tym. Dlaczego w tym kraju nie można się zabić na własną odpowiedzialność? Przecież w najlepiej pojętym interesie płynących leży bezpieczeństwo jachtu i załogi. Gdyby nie założenia wyprawy (że płyniemy z Gdyni, jak Kuczyński w 1937) to chętnie wypłynęlibyśmy z pierwszego niemieckiego portu jaki można spotkać jadąc ze Szczecina. Zaoszczędzilibyśmy dużo czasu i pieniędzy.
Ale po kolejnych kilku dniach warunki wypłynięcia okazały się pomyślne (dobra pogoda + załatwiona karta bezpieczeństwa), więc niemożliwe stało się faktem:
 
Wypływamy!
 
     Cóż to za wspaniałe uczucie! Zostawić tę całą machinę papierków i pieczątek na brzegu. Wie tylko ten kto to przeżył. Wszystko uległo nagle maksymalnemu uproszczeniu: tylko łódka, załoga i morze, czyli to, co naprawdę istotne w żeglarstwie.
 
Droga na Gotland
 
      Czyli prawie równo na północ. Przy południowym wietrze o sile 3 do 4 B jest to czysta frajda, a mieliśmy jej trzy doby.
     Było bardzo sympatycznie: Jurek kapitanował bez zbytniego drylu, Drożdż gotował, grał na gitarze i robił reportaż, reszta miała regularne wachty. Układ niezły, bo dwie osoby na wachcie wystarczą w zupełności, a nikt (prócz Drożdża) się nie musiał przejmować kuchnią. Wszyscy już opływani więc obyło się bez większych kłótni - nikt nikomu w paradę nie wchodził. Ten sielski obraz w niewielkim stopniu był zakłócony przez okresowo padające deszcze. To ciężka próba dla sztormiaków, worków na trupy (wziętych na tę okoliczność) i namiotu na dziobie zrobionego przez nas z brezentu i taśmy klejącej. Sztormiaki jako tako dały radę, worki mniej (ciekną na zamkach i w dodatku nie zapinają się od środka!) ale nasz namiot spisał się rewelacyjnie! Nie ciekł, nie zerwał się wbrew oczekiwaniom i stanowił jedyne sensowne miejsce do spania. Jeśli ktokolwiek chce płynąć szalupą po morzu to polecam robienie namiotu na dziobie.
Trzeba zaznaczyć, że płynęliśmy bez używania GPSa. To znaczy na „zliczeniówce” - kurs wyznacza się po wzięciu poprawek na wiatr i prądy wodne oraz uwzględnieniu dewiacji kompasu i deklinacji, a prędkość mierzy się za pomocą wyrzucanej za burtę butelki na sznurku o znanej długości i stopera. I mimo że, jak napisałem płynęliśmy trzy doby to już po dwóch ujrzeliśmy stały
 
Ląd
 
      Tylko nie z tej strony co trzeba. Mieliśmy mieć Gotland po prawej burcie, a mieliśmy po lewej! Znaleźliśmy się ze dwie mile od Fallunden na wschód. Było to wynikiem gęstej jak śmietana mgły na południu wyspy oraz, nie oszukujmy się, pewnych przybliżeń jakie stosowaliśmy w nawigacji. Odniosłem wrażenie, że nasz kapitan słabo to przyjął, ale pocieszaliśmy go:
      - Jurek, jak nazywa się nasza wyprawa?
     - „Szalupą na Gotlandię” - odburknął
     - A czym teraz płyniemy?
     - No, szalupą...
     - A co to za wyspa, tam dwie mile na zachód ?
     - Gotlandia
     - No to czego jeszcze chcesz, do jasnej cholery!
 
      Jeszcze dobę trwało zanim, po opłynięciu wyspy dopłynęliśmy szczęśliwie do
 
Visby
 
      To największe miasto na Gotlandzie wydaje się być mocno przywiązane do swojej średniowiecznej historii, jednocześnie ma charakter nadmorskiego kurortu, jak nasze Dąbki, czy Rewal. Dwie doby wystarczą żeby poznać jego urokliwy charakter, a poza tym spieszyliśmy się trochę z drogą powrotną, bo kończył nam się powoli czas przeznaczony na wyprawę, dlatego po zapoznaniu się z prognozami pogody (dalej niestety wiało z południa) wyruszyliśmy z powrotem.
     Zaczynało wiać dość mocno, do piątki, co w zestawieniu z wiatrem w mordę zaowocowało sporym chlapaniem. Jeszcze raz pogłaskaliśmy nasz tent dziobowy, bo i tym razem spisywał się świetnie. Ale jego najcięższa próba miała dopiero nadejść, bowiem nieuchronnie i nie tak wcale powoli zbliżał się
 
Chłodny front
 
     Dlatego wiało coraz mocniej, już regularna szóstka, w porywach siedem. A „Sumica” (tak zwykliśmy nazywać nasz jacht) zachowywała się lepiej niż w najśmielszych marzeniach. Tańczyła jak baletnica, zwinnie skacząc lekko po falach, wspinając się na nie tak samo szybko jak się z nich zsuwając. każdy carter, nawet opal w tych warunkach ryłby dziobem dość głęboko. O dziwo nie trzeba było też zbyt dużo wypompowywać wody, bo jak to ktoś powiedział „Te fale przewalają się nad nami i spadają z drugiej strony”. W końcu jednak się wydmuchało, i to kompletnie, bo trzeci dzień powrotu spędziliśmy w całkowitym sztilu
 
Przy platformie Petrobaltic
 
     I dobrze się stało bo był nam potrzebny „dzień urlopu” od wiatru, zamieniliśmy więc łódkę w suszarnię. Bujaliśmy się jakieś dwie i pół mili od platformy, obok była jeszcze druga, mniejsza, podłączony wtedy do niej tankowiec i „Afrodyta” - ratownik pływający etatowo wokół platformy. A Jaśkowi powoli kończyły się fajki.
     - Jurek, słuchaj może bym ich poprosił, może mają, a nuż mi sprzedadzą parę paczek - zagadał.
     - Nie ma mowy, stary. To rejs harcerski.
 
Minęła godzina nic-nie-robienia
 
     - Daj spokój, no komu to przeszkadza, poproszę ich, może mi sprzedadzą - znów zaczął Jasiek.
     - Będziesz nas z tego tłumaczył - zaczął pękać Jurek.

      Znowu godzina. Słychać w ukaefce rozmowę kogoś z tankowca z kimś z platformy:
      - ...To dorzućcie nam jeszcze ze dwa wagony „LMów”, dobra?...
      Jasiek nie wytrzymał, rzucił się na ukaefkę:
      - Tu jacht „Sum”, tu jacht „Sum”, znalazłoby się jeszcze ze dwie paczki marlboro?...

     Jurek się trochę zirytował, ale opłaciło się. Przypłynął na pontonie sam kapitan „Afrodyty” i zaczął zagajać, a jak nam tam było, a czy niczego nie brakuje, i tak dalej. I w końcu powiedział:
      - A może byście chcieli wziąć p r y s z n i c?
      Pomyślałem że to żart, bo niby gdzie, ale okazało się że na „Afrodycie” nie stanowi to problemu więc się ochoczo zgodziliśmy. Obejrzeliśmy sobie statek a i przejażdżka na pontonie z prędkością 30 węzłów to przygoda. Zwłaszcza w taki dzień. Później jeszcze tylko usłyszeliśmy rozmowę w ukaefce:
     - I jak tam kapitanie na tym ich „Sumie”?
     - Eeee, ja myślałem że tam jakieś harcerki spotkam a tam sześć zwisów!
 
      Tego dnia podpłynęła do nas „Koga” - jacht gdyński. Wiedzieli o naszej wyprawie, której popularność na wybrzeżu była zaskakująco duża.
 
Powitanie na Helu i Gdynia
 
      Wieczorem zaczął wiać przyjemny wiaterek i dobę z okładem później dopłynęliśmy na Hel. Tam czekał na nas „komitet powitalny” składający się z żeglarzy znających się z Internetu. Był szampan, opowieści, sympatyczna atmosfera. Potem już tylko odprawa i tego dnia dopłynęliśmy szczęśliwie do Gdyni, kończąc wyprawę. Jej powodzenia pod każdym względem nikt nie kwestionuje, a jedyne co nas zastanawia, to gdzie i na czym będziemy pływać w przyszłym roku.